همیشه محدوده داشتم؛ برای همه. یه دایره قرمز که حتی با چشم های باز هم راحت تصورش می کنم. یکی میاد پاش رو می ذاره اون طرف خط و بوم.!
ترکش های من میره طرفش.
اما تا الان با موجودی به پررویی خودم برنخورده بودم. شاید هم پرروتر از خودم.
چون من که دارم از حق خودم دفاع می کنم و اون سعی دار قانعم کنه حقشه که به حریم من پا بذاره. در واقع اینی که من میگم، اصلا حریم شخصی نبوده و عمومی بوده. پس بازم خودش حق داره!
من می خوام تموش کنم. اما نمیشه.!
همیشه خوندیم که هر کنشی، واکنشی داره! بعدها تو زندگی بهمون ثابت شد این اصل غلطه. تو شاید از شدت احساسات آتیش بگیری و طرف مقابل حتی جرقه هم نزنه.
چرا حالا باید برگردم به این قوانین لعنتی نیوتن.؟
چرا واکنش هاش رو به کنش های من تموم نمی کنه؟!
چرا.؟ چرا حالا.؟
درباره این سایت