برای همه نوشتم و بی اون که خبر داشته باشند براشون قصه بافتم.
اما برای تو نه. هیچ وقت ننوشتم و فعلا هم نمی نویسم.
نه این که حرفی نباشه.
اما حس تلخی این فکر که یه روز تو هم نباشی و من بعد تو این نوشته ها رو بخونم خیلی بیشتر از بقیه وقتاست.
شاید هم به خاطر این امید لعنتیه. امید به این که یه روز کنار خودت بشینم و این حرفا رو بزنم. تو چشمات زل بزنم؟ نه نمی تونم :)
تو هم سکوت کردی و من از پس این سکوت هنوز آرامشت رو حس میکنم. کاش این آرامشت برای هیچ کس دیگه یی نشه.
کاش یه روز جرات کنم با خودت حرف بزنم نه با خودم.
غم. آدمو متعالی می کنه!
اما نه هر غمی.
غم هایی هم هستند که می تونند هست و نیستت رو بگیرند.
و کاری کنند دیگه اون آدم سابق نباشی.
درباره این سایت